Yanlış… kadın vardır belki doğru kadın da;
bazen hem yanlış hem doğruydu kadın sancılı soruydu:
ben neresinden okusaydım bu soruyu, soru beni neremden;
yanlıştım yanılmıştım ah “doğrusu olmayan yanlışlar” mıydı yoksa, saplanıp
kaldığım?

Diken… değil bu defa ben dikene saplandım;
kaynaşırken ağrılarım bir dikenin sızısıyla,
öğrendim dikenlerin de sessizce ağladığını;
“Her yanı dikenli güller getirdim” (**) serdim
yatağıma, sarıp sarmaladığım uykularımı uykular
boyunca kana kana bir gül için kanadım; iflah
olmam heyhat ben iflah olmam artık; arıyorum
şimdi, yanlış güle rengini vermiş hangi dikenin
iy’ olmuş ki kederi?

Gül… aşkındayım dikenin telaşında.

Yanlış kadınlarda doğru aşklar aradım. Sancım
Aradığım etimdeydi; kuru bir dikenin imlediği
Gül’dü derdim. İçin için bir gül için ağladım